The red centre

Vrijdagochtend vloog ik van Sydney naar Melbourne, om de volgende dag vanaf daar door te vliegen naar Alice Springs. 

Alice Springs ligt midden in Central Australia, the red centre, en was mijn uitvalsbasis voor en na een 3-daagse kampeertrip naar Uluru. Uluru is misschien beter bekend als Ayers Rock (nee, niet die klimwand in Zoetermeer!), want dat is de naam die de witte mensen 'm hebben gegeven toen ze Australië ontdekten (en inpikten). Het is de grote rode rots middenin de outback. 

Zondag werd ik in alle vroegte (05.45 uur, mooie tijd voor de zondagochtend) opgehaald bij m'n hostel in Alice Springs. Het was een goeie 6 uur rijden naar Uluru zelf, maar er werd onderweg regelmatig gestopt en de ochtend was om voordat ik er erg in had.  Ondertussen begon de lucht aardig te betrekken en even later begon het te regenen. En dat gebeurt hier zelden, want het regent hier maar 7 dagen per jaar, zo vertelde onze gids Gavin. Het waren flinke buien en dat kon wel eens iets heel bijzonders betekenen: watervallen op Uluru. Slechts 1% van de bezoekers aan Uluru heeft de mazzel dit te kunnen aanschouwen. En oh happy days, wij behoorden tot die 1% van de gelukkigen, want toen we aan het begin van de middag bij Uluru aankwamen, waren er inderdaad watervallen te zien. En wat een machtig mooi gezicht, die grote rooie rots middenin de outback! Overal zo plat als een dubbeltje (net Nederland) en dan ineens die enorme rots. Fantastisch! 
Onder leiding van gids Gavin maakten we een wandeling langs de rock base en vertelde hij veel over de rots zelf, maar ook over wat Uluru betekent voor de Aboriginal cultuur. Dat had ik in de rest van Australië tot nog toe een beetje gemist en, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in NZ, had ik het gevoel dat er weinig ruimte is voor de Aboriginal cultuur om zich te profileren. Ik was er tot nu toe maar zelden of niet mee in aanraking geweest, maar gelukkig heeft deze trip daar verandering in gebracht en heb ik het nu een kleine beetje beter leren kennen en begrijpen. 
Uluru is een heiligdom voor de Aboriginals en om die reden wordt iedereen verzocht om de rots niet te beklimmen. Toch is er een ketting op de rots aangebracht en kun je de rots beklimmen (in de zomer niet, want dan is de track gesloten vanwege de hoge temperaturen). Dat die klimketting er nog steeds is (en ook gebruikt wordt!), is vanwege een ingewikkelde constructie van de Australische regering bij het "teruggeven" van Uluru aan de Aboriginal gemeenschap. Het woord teruggeven staat hier niet voor niks tussen aanhalingstekens. In het verdrag waarbij de regering Uluru "terug gaf" aan de Aboriginal gemeenschap hebben ze bedongen dat de klimroute open moest blijven. Ging de gemeenschap daarmee niet akkoord, dan kregen ze de rots niet terug. Ik denk dat het niet zinvol is om hier uitgebreid mijn persoonlijke mening over te geven en dat de meeste mensen wel weten hoe ik hier over denk. Laat ik het erop houden dat ik vind dat de Australische regering een voorbeeld zou moeten zijn in de relatie met de oorspronkelijke eigenaren van het land. 
Aan het eind van de middag kwamen we aan bij ons kampement in Yulara en werden we direct door Gavin de heuvel achter ons kamp op gedirigeerd om de zonsondergang te bekijken. Helaas pindakaas voor ons was het een zeer bewolkte avond en bleef het beloofde spectaculaire uitzicht op Uluru beperkt tot alleen een steeds donker wordende rots. Maar hee, wij behoorden immers al tot die 1% lucky ones die watervallen op Uluru hebben gezien, dus wat kon ons die zonsondergang nou bommen. Oh ja, en er was champ... uh sparkling wine (tja, Fransen in de groep), dat maakte ook een hoop goed. 
Na het avondeten zocht iedereen al vrij snel z'n bed op, ofwel in een tent ofwel buiten onder de sterrenhemel. En hoewel ik er in dit oekoeboeroe (dat is Vader Tinus Taal voor enge beestjes) land erg op tegen ben om en buiten en op de grond te moeten slapen, wilde ik me natuurlijk niet laten kennen. Want hee, wanneer krijg je die kans bij weer?! Dus rolde ik m'n swag (een soort megaslaapzak met ingebouwd matrasje) en slaapzak uit naast de vier anderen van onze groep. Even voor de duidelijkheid he: er zaten 16 mensen in onze groep en er sliepen er maar 5 buiten. Dus... 
Toen ik eenmaal lag, had ik wel een klein beetje spijt. Want telkens als ik bijna in slaap viel, hoorde ik weer wat waardoor ik direct weer klaarwakker was. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan die nacht en ik ben optimistisch als ik zeg dat ik toch zeker wel 3 uur (in totaal) geslapen heb. En tot overmaat van ramp begon het halverwege de nacht ook nog te regenen, zij het niet heel lang (maar wel heule dikke regendruppels). En toch stug blijven liggen, m'n mantra herhalend voor mezelf "ik ga NIET die tent in, ik ga NIET die tent in..." Zzz...

De volgende morgen mochten we er gelukkig om 04.15 uur al uit voor de zonsopgang. Toen ik wakker werd, had ik er vanwege bewolking een hard hoofd in dat we hier wel wat gingen zien, maar niets was minder waar. Ik denk dat die ochtend de mooiste zonsopgang ooit heb gezien. Goudgeel licht van de opkomende zon, prachtig gekleurde wolken, het silhouet van Uluru in de verte en de enorme rotspartij van Kata Tjuta achter je. Waanzinnig! Doet je echt vergeten dat je daar met nog 100 andere mensen staat. 
Na de zonsopgang gingen we snel de bus in naar Kata Tjuta (een andere heilige plek voor Aboriginals) om daar de ergste hitte voor te zijn tijdens een 2 uur durende wandeling in de Valley of the Winds. De walking track wordt namelijk om 11.00 uur gesloten als het warmer wordt dan 40 graden. Het was een schitterende wandeling, met een paar cols uit de 1e categorie voor wandelaars (als ik het zelf even beoordeel) en op de terugweg erg heet, maar zeer de moeite waard en geologisch heel interessant. 
Na de lunch in kamp Yulara werd alles weer ingeladen en reden we richting Kings Canyon, een goeie 5 uur verderop. Daar hadden we een bush camp tot onze beschikking. In een dingo gebied. Dat dan weer wel. En die dingo's kwamen regelmatig even koekeloeren of er nog wat te halen viel, want wij zaten lekker aan een meat barbie (Aussie slang voor bbq) met worstjes, steak en kangaroe vlees (ik zou het ook wel weten als ik die dingo was). Voeren is, om meerdere redenen, verboden en hoewel het mooie beesten zijn, blijven het wilde dieren en zijn ze heel onvoorspelbaar. Dus stug elke keer blijven wegjagen. Beter ook voor de dingo, want als ie teveel blijft komen en gewend raakt aan mensen, wordt ie afgeschoten (om te voorkomen dat ie op een dag wel een keer iemand grijpt). 
Met al die dingo's rond het kamp, rolde ik wederom niet helemaal op m'n gemak m'n slaapzakje uit. Gelukkig was het bijna volle maan en een heldere nacht, dus kon ik alles goed zien (en ook omdat ik de hele nacht met m'n bril op heb geslapen, just in case). En het volle-maan-gevoel (als dat bestaat) werd midden in de nacht helemaal compleet gemaakt door een troep huilende dingo's. Slaap lekker. 

Moe van de slechte nacht ervoor en de inspanning overdag, had ik toch best heel aardig geslapen en konden we de volgende dag zelfs uitslapen tot 04.30 uur. En nog voor zessen had ons programma alweer aangevangen met een 3 uur durende wandeling langs de rand van de Kings Canyon. De canyon is enkele honderdduizenden jaren geleden ontstaan en uitgesleten door wind erosie en in de prachtige rode rotsen kun je goed de verschillende lagen van sedimenten zien. Voordat het weet echt heet begon te worden, hadden we de wandeling afgerond (daarom begonnen we ook zo vroeg) en maakten we nog een kleine extra tussenstop bij het zwembad van de camping waar we die nacht hadden gekampeerd. De rest van de middag stond in het teken van de 5 uur durende terugreis naar Alice Springs en rond 18.00 uur stond ik weer voor de deur bij Alice Lodge Backpackers. 

Bij het inchecken bleek ik een upgrade te hebben gehad naar een eenpersoons kamer (met een tweepersoonsbed!). Heerlijk, wat zal ik lekker slapen vannacht! 
De foto's moeten daarom even wachten