There and back again

Waar was ik ook alweer gebleven…? De Great Ocean Road had ik gehad en ik had verteld dat ik bij de familie Smith in Kensington was beland, waar ik m’n laatste 2 nachten zou doorbrengen.

Kensington is een suburb ten noorden van het centrum van Melbourne en ik had met Sabrina afgesproken dat ik met het OV naar hen toe zou komen. En ondanks dat ik in eerste instantie met m’n hele hebben en houwen in de verkeerde trein was gestapt (gewoon op platform 11 in de eerste de beste trein gesprongen zonder op het bord te kijken), kwam ik zonder al teveel moeite bij Newmarket station uit en was het vanaf daar 10 minuutjes lopen naar hun huis.

Wederom het was onwijs leuk om weer mensen in levende lijve te ontmoeten met wie ik de laatste jaren eigenlijk alleen via digitale kanalen contact heb gehad. Sabrina is een Duitse en heeft na haar rondreis door NZ een tijdje in Christchurch gewoond waar ze ook haar man leerde kennen. Daarna heeft ze een tijdje in Australië gewoond en toen ze in verwachting was van hun zoontje Charlie heeft ze weer 2 jaar in Duitsland gewoond. Een jaar of 3 geleden zijn ze weer naar Australië vertrokken en nu wonen ze al 2,5 jaar in Kensington.
Het was leuk om bij te kletsen over wat ons de afgelopen jaren allemaal bezig had gehouden en hoe onze levens er tegenwoordig uit zagen. Tamelijk anders dan 7 jaar geleden, dat was wel duidelijk.

Zaterdag zijn we met z’n allen naar St Kilda gegaan, een “wijk aan zee”. Volgens Sabrina en Andrew niet het mooiste strand in/rondom Melbourne, maar zeer populair bij backpackers. Bij de pier van St Kilda is ook een bekende pinguin nestplek, die ik toevallig laatst nog had gezien bij 3 op Reis. Grappig is het dan om op een plek te lopen waar je nog nooit geweest bent, maar die je wel herkent. Van tv weliswaar. Bij de steiger en rotsen van de golfbreaker nestelen pinguins en over het algemeen komen die pas met schemering (voor zover je dat in Australië hebt) terug naar hun nest. Dat trekt altijd een hoop bekijks, maar nu was er bijna niemand. En toch hebben lieten 4 pinguins hun snaveltjes zien. Erg leuk, want ik had ze nog nooit in het wild gezien. En ze zijn zo grappig, met die onhandige, koddige lijfjes van ze.

De zondag stond in het teken van mijn vertrek richting huis en de laatste boodschappen die nog gedaan moesten worden. Sabrina was van plan om naar Costco te gaan, een soort mega Makro, Sligro en Mediamarkt ineen. Daar verkochten ze onder andere emmers van een kilo Vegemite (de Australische variant van Marmite, en veel lekkerder dan Marmite!) en grote dozen Timtams (de lekkerste koekjes in Australië en omstreken). Die gescoord hebbend, slenterden we de rest van de middag door de wijk Docklands, langs de jachthaven, Etihad stadion en vele winkels. Eenmaal terug in Kensington was het tijd om mijn laatste spullen te pakken, een snelle douche te nemen en me klaar te maken voor terugkeer naar Nederland.

Mijn vlucht vertrok zondagavond om 19.00 uur vanaf Melbourne en onderweg had ik een transit van 1,5 uur in Singapore en een transfer van 3 uur in Dubai. De gehele terugreis was opgedeeld in drie vluchten van steeds zo’n 7 uur en dat is me uitstekend bevallen. Mijn maximale spanningsboog in het vliegtuig is toch wel 7 uur en daarna wil ik er gewoon uit. Met deze route en aansluitingen was dat prima te doen en een kleine 28 uur later stond ik weer op vertrouwde Hollandse bodem, opgewacht door mijn liefje, paps en mams en nichtje met bloemen, vlaggetjes en ballonnen. Een warm welkom! Al had ik het met die 6 graden wel stervenskoud op m’n slippers, joggingbroek en vestje. Maar gelukkig had mijn schattepatatje voor een warme jas, sjaal en Uggs gezorgd en kon ik veilig en onderkoelingsverschijnselen mee naar huis.

Heerlijk. Ik ben weer thuis.

Ik weet dat een hoop mensen mijn blog de afgelopen weken hebben gelezen en bij dezen mijn dank daarvoor. Ik vind het leuk om lollige verhaaltjes te typen, te vertellen wat ik tegenkom en te delen wat ik meemaak. Maar het is niet leuk als niemand het leest. Daarom: dank je wel!